Feierabend
Door: Roos
Blijf op de hoogte en volg Roos
21 Maart 2014 | Nederland, Groningen
Hoi!
Na de Holländer Woche kwam blijkbaar de Belgische week. Ik kreeg naast een paar Duits-sprekende kids dus een paar Vlaamse kinderen. Het is écht zo: Belgen zijn dom. Sorry, sorry, sorry, ik mag dit echt niet zeggen maar, het is zo! Adriaan snapte na 3 dagen nog niet hoe hij zijn handen door de banden van zijn stokken moest doen, terwijl ik het gewoon voordeed! Hij had bovendien een hele, hele rare oma (ze stond bekend als 'katastrophe-oma' in de skischool, wat ik echt hilarisch vond). Die hele familie was in Obertauern. Oma plus dochter en schoonzoon, die hadden weer hun 2 kinderen en neefje bij zich. Adriaan zat bij mij in de groep en Robert (neefje) zat bij Michelle in de groep. Op zondag werd ik om 12.20 gebeld door Michelle of Adriaan was opgehaald, wat het geval was. Haar kind (Robert) was dus nog niet opgehaald. Toen oma Michelle eindelijk gevonden had zei ze dat ze 'alle plateau's van Obertauern had afgelopen, maar Michelle nergens had gevonden', HOE DAN?! Adriaan was opgehaald dus waarom Robert niet? Aan het eind van de dag vroeg ze aan Michelle of er ook een 'andere manier was', ze vond het erg onhandig dat ze haar kinderen 's ochtends moest brengen, dan weer op moest halen voor de lunch, vervolgens weer moest brengen en 's middags weer op moest halen. Toen Michelle haar er op wees dat de kids ook met ons kunnen lunchen antwoordde ze dat ze dat 'ook niet wilde'. Huh? Maar.. hoe kunnen we dit anders oplossen dan? Anyways, rare mensen.
Op de dinsdag van die week ben ik met Bram en zijn gasten (ook Vlamen) gaan après-skiën op de berg, wat echt mega leuk was. Er bestaan dus wel normale Belgen! Ik was, zoals vaak samen met Michelle, het enige meisje in de 20 en kreeg dus gratis shotjes van de barrrrrman. Daarna zeer soepel naar beneden geskied in het donker.
Daarnaast wilden we die week na de prijsuitreiking naar een etentje voor skileraren boven op de berg. We hebben echt geraced naar de lift en kwamen 3 minuten te laat aan, waardoor we niet meer omhoog konden. Na een kwartier overleg zijn we een stukkie omhoog gelopen naar een andere hut om daar ons verdriet weg te drinken. Uiteindelijk ergens gaan eten en daarna een keer iets aan onze uiterlijke verzorging gedaan voordat we gingen stappen. Ellens voorspelling over de avond kwam uit: 'Dit wordt echt zo'n avond dat je een plan hebt, en dat dat niet door gaat, en dat het dan alsnog echt een bizarre avond wordt'. We waren om half 5 thuis. Ik voelde me echt best wel fit de volgende dag, maar ben wel bijna een kind kwijt geraakt (schijn bedriegt blijkbaar).
De week daarna stond ik op zondag samen met Michelle op kinderland, waar ik na een paar dagen uit ging. Echt weer mega gelachen, en ook gescholden. Zo hadden we Henry, die bij de Mittagsbetreuung glazen op de grond smeet en heel hard tegen de deuren trapte. Zoals hij zich daar gedroeg was hij ook ongeveer tijdens de les. Op de eerste dag was hij alleen maar op de grond aan het dweilen en lag hij in de raarste posities op de Förderband. Ik heb hem vaak genoeg aan zijn kraag weer terug gesleept naar de rest van de groep omdat hij weer eens weg was geskied, of helemaal achter in de rij gezet omdat hij voor was gekropen. En ik hield altijd mijn hart vast als we de lift in gingen, omdat ik wist dat de kans groot was dat Henry NIET bij de grote Bibo Bär zou wachten. Zijn ouders hadden ons al gezegd dat hij een moeilijk kind was en dat we hem best wel mochten aanpakken. Op dag 2 had ik een trucje; 'HENRY! Ich zähle bis 3, und dan bist du aufgestanden. 1.., 2.., DREI!' Dat hielp gewoon. Op een gegeven moment gingen mijn kinderen dit ook al zeggen als Henry op de grond lag, kun je nagaan hoe vaak ik dit moest toepassen.
Daarnaast Gilat. Op de vierde dag sloot hij zich aan bij ons groepje en hij was echt alleen maar aan het huilen! Ik kan me ontzettend goed inleven in kinderen die het eng vinden om te skiën of die niet willen, maar geen idee wat ik hier mee moest. Zelfs als zijn moeder meeskiede wilde hij gewoon écht niet, waardoor de hele groep moest blijven staan. Uiteindelijk heeft mamalief hem gelukkig wel meegenomen. Op donderdag zei Bettina boos dat 'huilbaby's terug naar Kinderland moesten', dus... ja. Dat heb ik maar gedaan. Die week was mijn laatste groepje! Hoe dan?!
Op zaterdag had ik privéles met een jongetje, Win. Hij was 5 jaar oud en kon echt prima skiën. Na de twee uur les ben ik met hem en zijn vader gaan lunchen en vervolgens met hun gaan skiën. Op zondag waren we vrij en was het echt super slecht weer, dus gingen we maar binnen chillen.
Op maandag had ik twee keer twee uur privéles. De eerste twee uur waren mijn meest hilarische twee lesuurtjes in Obertauern. Ik stond te wachten op de afgesproken plaats en zag een man en een vrouw aankomen. Ik mompelde nog naar Ellen: 'Oh mijn god, ik hoop niet dat dat mijn gasten zijn', waarop Andi me naar ze toe wenkte. Ja hoor, ik had één of andere obese man om privéles te geven. Hij had ongeveer 50 meter gelopen en was al HELEMAAL bezweet. Kwam uit de UK dus moest óók nog eens Engels praten, had er al de pest in. Maar dit was lachen! Die man had me toch een partij zelfspot. En hij ging natuurlijk de hele tijd op zijn bek en kon dan niet meer opstaan. Ik heb best wel wat spierkracht ontwikkeld maar deze man kon ik echt niet optillen, hij lag er echt bij als een hulpeloze zeeleeuw totdat hij uiteindelijk zijn ski's uitdeed. Elke 3 minuten vroeg hij of we PLEASE pauze konden houden, maar als zijn vrouw er aan kom zei hij lichtelijk panisch: 'oh no, she's coming, we have to continue'. (Deze man was ongeveer 45.) Zijn vrouw was het blijkbaar niet eens met mijn lesmethodes (die inhield: pauze als de gast er om vraagt, het zonnetje schijnt dus boeit mij), de volgende dag skiede ik ergens en zag ik de zeeleeuw liggen op een pad met zijn vrouw fronsend naast hem, terwijl hij me had gezegd dat hij zou verlengen.
Oh jongens, als je deze verhalen al leuk vond ga je echt een leuke tijd krijgen met het lezen van mijn après-ski verhalen. Mooiste verhaal OOIT: Ellen, Bram en ik waren in de shirm op vrijdag. Bettina (baas) en haar zus waren er ook dus ik had nog bedacht dat ik me moest gedragen. Op een gegeven moment hadden we wel wat gedronken en ik zag op de bar een fles wodka staan met glazen en bitter lemon -ofzo-, van een paar gasten. Maarrrr zij waren heel erg druk bezig met hun twee flessen champagne, dus ik was zo lief om voor hun die drankjes te mixen. Toen ze dat niet eens doorhadden zei Bram grappend dat we die fles ook gewoon mee konden nemen. Ja, kunnen we uit proberen natuurlijk. Ik dacht: ik ben een meisje, op mij worden ze niet boos, boeitttttt mij! Dus 10 seconden later stonden we aan de andere kant van de bar (dat is dus echt 5 meter verder) met die fles wodka. Die hebben we in record-tempo leeggedronken, jammer dat er geen waarnemer was van het Guinness Book of Records. OPEENS, was iedereen weg, geen idee waar ze waren. Dus toen ben ik ook maar naar mijn bedje gestrompeld.
Een week geleden ofzo gingen we drinken met zijn allen in de shirm. Daar stootte een man mij aan en die zei sorry waar op ik grapte: 'sorry?! sorry?! wat denk je wel niet!' We raakten aan de praat en hij vroeg of ik mee ging eten met hem en zijn vriend. Het was echt méga grappig. Deze mannen waren 50 en gingen dus vertellen over al hun affaires enzo, en dat je nooit moet trouwen bladiebla. Die ene man was hier zelfs om zijn affaire te ontmoeten, het was net een soap. Zij wilden 's avonds nog terug naar Mautendorf met de taxi maar dat kostte 40 euro, dus ik bood ze een plek in ons hotel aan. Was natuurlijk een grap, die hele avond was een grote grap, maar toen ze opeens op de gang stonden wist ik niet zo goed meer hoe ik ze weg moest werken. Gelukkig stond team Rot-op-uit-onze-kamer (Bram en Ellie) al klaar.
Op dinsdag (laatste dag) gingen we après skiën in de Edelweisshutte op de berg. Ik was met Michelle en Ellen, er waren ook wat mensen van Frau Holle en Bram kwam met zijn gast. VEEL te veel gedronken, we moesten nog naar beneden. Gelukkig wisten we nog waar onze ski's stonden en om half 7 werd de afdaling ingezet. Ik ben een paar keer tot te laat daar geweest om te après skiën, maar ik heb nog nooit zoveel mensen op de piste zien liggen. Het was "the ski week" in Obertauern (allemaal rijkeluiskindjes die de hele week gaan zuipen op kosten van papa, dezelfde mensen die ook mee gaan met 'the yacht week'), en die mensen hebben me toch een partij gedronken. Ik probeerde eerst alles nog in goede banen te leiden 'I'm a ski instructor, you can follow me if you want to, just make the snow-plow', maar realiseerde al snel dat ik de wereld niet kon gaan redden. Vervolgens heb ik een onderbroekendans in de gang gedaan met Michelle en gingen we onder luid geschreeuw (zige zage zige zage) op weg naar de Tirolerkeller, waar we zouden gaan eten. Na een ontnuchterende steak gingen we chillen in het huis van onze vrienden van Frau Holle en vervolgens ging ik met Bram en zijn gast naar de Grüber. Toen de boel daar uitstierf gingen we naar People en op een gegeven moment bedachten we dat we daar ook maar weg moesten gaan. Om half 4 waren we thuis en hadden we honger, dus gingen we naar de Taverne om pizza te halen. De pizzamevrouw was iets minder blij met ons dan wij met haar, maaaar we hadden pizza! Onderweg heb ik nog een leeg kratje gevonden wat ik aan Ellen en Bram heb gegeven als afscheidskado en eenmaal thuis aangekomen liet ik mijn pizza meteen op de grond vallen. Daarna had ik besloten dat ik kapper wilde worden en probeerde Brams en Ellens baard te knippen, helaas waren zij niet overtuigd van mijn knipkunsten. Na veel op mij inpraten 'Roos, ik vind het echt heel gezellig als je met ons kletst, maar NIET nu. Ga slapen.' bedacht ik dat ik maar naar bed moest gaan.
Om 8 uur ging de wekker weer en begon het grote inpakfestijn. Michelle en ik begonnen rustig aan en na een tijdje kregen we door dat het toch wat meer moeite zou gaan kosten dan we dachten. Omdat we daar geen zin in hadden zijn we op ons gemakje naar de spar gelopen om een ontbijtje te halen en liepen we een beetje te slenteren door de gang op zoek naar afleiding. Dit resulteerde erin dat ik om 11 uur (de taxi kwam om 5 over 11) met een tandenborstel in mijn mond met een verhit hoofd driftig aan het vloeken was op mijn tas die niet dicht ging, terwijl er nog spullen in onze kamer slingerden. Op Salzburg airport realiseerden we ons dat de tijd van het ongegeneerd vloeken en schelden nu toch echt voorbij was en dat ons afscheid naderde. En toen landden we weer in Holland! Dus eindig ik mijn blog met hoe ik hem begon: doei sneeuw, doei bergen, doei ski's, doei Bettina en Andi, doei halve liters, doei après ski hitjes, doei lieve kamermeisjes met zelfgestookte drank, doei kindjes, doei stapelbed, doei keiharde semmels bij het ontbijt, doei ALLERliefste nieuwe vriendjes!
Ik heb echt een heel erg leuk seizoen gehad en heb een heel nieuw warm sociaal netwerk opgebouwd waar ik mega blij mee ben!
Doei Obertauern, tot snel!
Na de Holländer Woche kwam blijkbaar de Belgische week. Ik kreeg naast een paar Duits-sprekende kids dus een paar Vlaamse kinderen. Het is écht zo: Belgen zijn dom. Sorry, sorry, sorry, ik mag dit echt niet zeggen maar, het is zo! Adriaan snapte na 3 dagen nog niet hoe hij zijn handen door de banden van zijn stokken moest doen, terwijl ik het gewoon voordeed! Hij had bovendien een hele, hele rare oma (ze stond bekend als 'katastrophe-oma' in de skischool, wat ik echt hilarisch vond). Die hele familie was in Obertauern. Oma plus dochter en schoonzoon, die hadden weer hun 2 kinderen en neefje bij zich. Adriaan zat bij mij in de groep en Robert (neefje) zat bij Michelle in de groep. Op zondag werd ik om 12.20 gebeld door Michelle of Adriaan was opgehaald, wat het geval was. Haar kind (Robert) was dus nog niet opgehaald. Toen oma Michelle eindelijk gevonden had zei ze dat ze 'alle plateau's van Obertauern had afgelopen, maar Michelle nergens had gevonden', HOE DAN?! Adriaan was opgehaald dus waarom Robert niet? Aan het eind van de dag vroeg ze aan Michelle of er ook een 'andere manier was', ze vond het erg onhandig dat ze haar kinderen 's ochtends moest brengen, dan weer op moest halen voor de lunch, vervolgens weer moest brengen en 's middags weer op moest halen. Toen Michelle haar er op wees dat de kids ook met ons kunnen lunchen antwoordde ze dat ze dat 'ook niet wilde'. Huh? Maar.. hoe kunnen we dit anders oplossen dan? Anyways, rare mensen.
Op de dinsdag van die week ben ik met Bram en zijn gasten (ook Vlamen) gaan après-skiën op de berg, wat echt mega leuk was. Er bestaan dus wel normale Belgen! Ik was, zoals vaak samen met Michelle, het enige meisje in de 20 en kreeg dus gratis shotjes van de barrrrrman. Daarna zeer soepel naar beneden geskied in het donker.
Daarnaast wilden we die week na de prijsuitreiking naar een etentje voor skileraren boven op de berg. We hebben echt geraced naar de lift en kwamen 3 minuten te laat aan, waardoor we niet meer omhoog konden. Na een kwartier overleg zijn we een stukkie omhoog gelopen naar een andere hut om daar ons verdriet weg te drinken. Uiteindelijk ergens gaan eten en daarna een keer iets aan onze uiterlijke verzorging gedaan voordat we gingen stappen. Ellens voorspelling over de avond kwam uit: 'Dit wordt echt zo'n avond dat je een plan hebt, en dat dat niet door gaat, en dat het dan alsnog echt een bizarre avond wordt'. We waren om half 5 thuis. Ik voelde me echt best wel fit de volgende dag, maar ben wel bijna een kind kwijt geraakt (schijn bedriegt blijkbaar).
De week daarna stond ik op zondag samen met Michelle op kinderland, waar ik na een paar dagen uit ging. Echt weer mega gelachen, en ook gescholden. Zo hadden we Henry, die bij de Mittagsbetreuung glazen op de grond smeet en heel hard tegen de deuren trapte. Zoals hij zich daar gedroeg was hij ook ongeveer tijdens de les. Op de eerste dag was hij alleen maar op de grond aan het dweilen en lag hij in de raarste posities op de Förderband. Ik heb hem vaak genoeg aan zijn kraag weer terug gesleept naar de rest van de groep omdat hij weer eens weg was geskied, of helemaal achter in de rij gezet omdat hij voor was gekropen. En ik hield altijd mijn hart vast als we de lift in gingen, omdat ik wist dat de kans groot was dat Henry NIET bij de grote Bibo Bär zou wachten. Zijn ouders hadden ons al gezegd dat hij een moeilijk kind was en dat we hem best wel mochten aanpakken. Op dag 2 had ik een trucje; 'HENRY! Ich zähle bis 3, und dan bist du aufgestanden. 1.., 2.., DREI!' Dat hielp gewoon. Op een gegeven moment gingen mijn kinderen dit ook al zeggen als Henry op de grond lag, kun je nagaan hoe vaak ik dit moest toepassen.
Daarnaast Gilat. Op de vierde dag sloot hij zich aan bij ons groepje en hij was echt alleen maar aan het huilen! Ik kan me ontzettend goed inleven in kinderen die het eng vinden om te skiën of die niet willen, maar geen idee wat ik hier mee moest. Zelfs als zijn moeder meeskiede wilde hij gewoon écht niet, waardoor de hele groep moest blijven staan. Uiteindelijk heeft mamalief hem gelukkig wel meegenomen. Op donderdag zei Bettina boos dat 'huilbaby's terug naar Kinderland moesten', dus... ja. Dat heb ik maar gedaan. Die week was mijn laatste groepje! Hoe dan?!
Op zaterdag had ik privéles met een jongetje, Win. Hij was 5 jaar oud en kon echt prima skiën. Na de twee uur les ben ik met hem en zijn vader gaan lunchen en vervolgens met hun gaan skiën. Op zondag waren we vrij en was het echt super slecht weer, dus gingen we maar binnen chillen.
Op maandag had ik twee keer twee uur privéles. De eerste twee uur waren mijn meest hilarische twee lesuurtjes in Obertauern. Ik stond te wachten op de afgesproken plaats en zag een man en een vrouw aankomen. Ik mompelde nog naar Ellen: 'Oh mijn god, ik hoop niet dat dat mijn gasten zijn', waarop Andi me naar ze toe wenkte. Ja hoor, ik had één of andere obese man om privéles te geven. Hij had ongeveer 50 meter gelopen en was al HELEMAAL bezweet. Kwam uit de UK dus moest óók nog eens Engels praten, had er al de pest in. Maar dit was lachen! Die man had me toch een partij zelfspot. En hij ging natuurlijk de hele tijd op zijn bek en kon dan niet meer opstaan. Ik heb best wel wat spierkracht ontwikkeld maar deze man kon ik echt niet optillen, hij lag er echt bij als een hulpeloze zeeleeuw totdat hij uiteindelijk zijn ski's uitdeed. Elke 3 minuten vroeg hij of we PLEASE pauze konden houden, maar als zijn vrouw er aan kom zei hij lichtelijk panisch: 'oh no, she's coming, we have to continue'. (Deze man was ongeveer 45.) Zijn vrouw was het blijkbaar niet eens met mijn lesmethodes (die inhield: pauze als de gast er om vraagt, het zonnetje schijnt dus boeit mij), de volgende dag skiede ik ergens en zag ik de zeeleeuw liggen op een pad met zijn vrouw fronsend naast hem, terwijl hij me had gezegd dat hij zou verlengen.
Oh jongens, als je deze verhalen al leuk vond ga je echt een leuke tijd krijgen met het lezen van mijn après-ski verhalen. Mooiste verhaal OOIT: Ellen, Bram en ik waren in de shirm op vrijdag. Bettina (baas) en haar zus waren er ook dus ik had nog bedacht dat ik me moest gedragen. Op een gegeven moment hadden we wel wat gedronken en ik zag op de bar een fles wodka staan met glazen en bitter lemon -ofzo-, van een paar gasten. Maarrrr zij waren heel erg druk bezig met hun twee flessen champagne, dus ik was zo lief om voor hun die drankjes te mixen. Toen ze dat niet eens doorhadden zei Bram grappend dat we die fles ook gewoon mee konden nemen. Ja, kunnen we uit proberen natuurlijk. Ik dacht: ik ben een meisje, op mij worden ze niet boos, boeitttttt mij! Dus 10 seconden later stonden we aan de andere kant van de bar (dat is dus echt 5 meter verder) met die fles wodka. Die hebben we in record-tempo leeggedronken, jammer dat er geen waarnemer was van het Guinness Book of Records. OPEENS, was iedereen weg, geen idee waar ze waren. Dus toen ben ik ook maar naar mijn bedje gestrompeld.
Een week geleden ofzo gingen we drinken met zijn allen in de shirm. Daar stootte een man mij aan en die zei sorry waar op ik grapte: 'sorry?! sorry?! wat denk je wel niet!' We raakten aan de praat en hij vroeg of ik mee ging eten met hem en zijn vriend. Het was echt méga grappig. Deze mannen waren 50 en gingen dus vertellen over al hun affaires enzo, en dat je nooit moet trouwen bladiebla. Die ene man was hier zelfs om zijn affaire te ontmoeten, het was net een soap. Zij wilden 's avonds nog terug naar Mautendorf met de taxi maar dat kostte 40 euro, dus ik bood ze een plek in ons hotel aan. Was natuurlijk een grap, die hele avond was een grote grap, maar toen ze opeens op de gang stonden wist ik niet zo goed meer hoe ik ze weg moest werken. Gelukkig stond team Rot-op-uit-onze-kamer (Bram en Ellie) al klaar.
Op dinsdag (laatste dag) gingen we après skiën in de Edelweisshutte op de berg. Ik was met Michelle en Ellen, er waren ook wat mensen van Frau Holle en Bram kwam met zijn gast. VEEL te veel gedronken, we moesten nog naar beneden. Gelukkig wisten we nog waar onze ski's stonden en om half 7 werd de afdaling ingezet. Ik ben een paar keer tot te laat daar geweest om te après skiën, maar ik heb nog nooit zoveel mensen op de piste zien liggen. Het was "the ski week" in Obertauern (allemaal rijkeluiskindjes die de hele week gaan zuipen op kosten van papa, dezelfde mensen die ook mee gaan met 'the yacht week'), en die mensen hebben me toch een partij gedronken. Ik probeerde eerst alles nog in goede banen te leiden 'I'm a ski instructor, you can follow me if you want to, just make the snow-plow', maar realiseerde al snel dat ik de wereld niet kon gaan redden. Vervolgens heb ik een onderbroekendans in de gang gedaan met Michelle en gingen we onder luid geschreeuw (zige zage zige zage) op weg naar de Tirolerkeller, waar we zouden gaan eten. Na een ontnuchterende steak gingen we chillen in het huis van onze vrienden van Frau Holle en vervolgens ging ik met Bram en zijn gast naar de Grüber. Toen de boel daar uitstierf gingen we naar People en op een gegeven moment bedachten we dat we daar ook maar weg moesten gaan. Om half 4 waren we thuis en hadden we honger, dus gingen we naar de Taverne om pizza te halen. De pizzamevrouw was iets minder blij met ons dan wij met haar, maaaar we hadden pizza! Onderweg heb ik nog een leeg kratje gevonden wat ik aan Ellen en Bram heb gegeven als afscheidskado en eenmaal thuis aangekomen liet ik mijn pizza meteen op de grond vallen. Daarna had ik besloten dat ik kapper wilde worden en probeerde Brams en Ellens baard te knippen, helaas waren zij niet overtuigd van mijn knipkunsten. Na veel op mij inpraten 'Roos, ik vind het echt heel gezellig als je met ons kletst, maar NIET nu. Ga slapen.' bedacht ik dat ik maar naar bed moest gaan.
Om 8 uur ging de wekker weer en begon het grote inpakfestijn. Michelle en ik begonnen rustig aan en na een tijdje kregen we door dat het toch wat meer moeite zou gaan kosten dan we dachten. Omdat we daar geen zin in hadden zijn we op ons gemakje naar de spar gelopen om een ontbijtje te halen en liepen we een beetje te slenteren door de gang op zoek naar afleiding. Dit resulteerde erin dat ik om 11 uur (de taxi kwam om 5 over 11) met een tandenborstel in mijn mond met een verhit hoofd driftig aan het vloeken was op mijn tas die niet dicht ging, terwijl er nog spullen in onze kamer slingerden. Op Salzburg airport realiseerden we ons dat de tijd van het ongegeneerd vloeken en schelden nu toch echt voorbij was en dat ons afscheid naderde. En toen landden we weer in Holland! Dus eindig ik mijn blog met hoe ik hem begon: doei sneeuw, doei bergen, doei ski's, doei Bettina en Andi, doei halve liters, doei après ski hitjes, doei lieve kamermeisjes met zelfgestookte drank, doei kindjes, doei stapelbed, doei keiharde semmels bij het ontbijt, doei ALLERliefste nieuwe vriendjes!
Ik heb echt een heel erg leuk seizoen gehad en heb een heel nieuw warm sociaal netwerk opgebouwd waar ik mega blij mee ben!
Doei Obertauern, tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
