zwart/wit

Lieve allemaal,

Ik heb al veel namen gekregen van skikindjes. By far de meest gebruikte is Rose, daarnaast ook Rosie (ook veel-gebruikt in Nederland), Rosa, Rosalinde, Rosemarie, Gül (Turks), zelfs Blümchen (bloempje – ‘Roos, wie die Rosen, die Blümchen’). Het maakt me niet uit, ik luister altijd. De enige waar ik nog niet helemaal aan gewend ben is ‘juf’. Als ik dat hoor ga ik net iets rechter staan en ben ik me in één klap weer bewust van de verantwoordelijkheid die ik draag. Het contrast blijft raar, het ene moment sla ik shotjes achterover dansend op een bar en een paar uur later ben ik weer juf Roos, die de kids wat moet leren. En mijn taak stopt niet bij leren ben ik achter gekomen. Zo wil ik mijn kids ook wat waardering en bewondering voor de natuur bijbrengen, uitleggen hoe het skigebied in elkaar zit, ik vertel ze dat ze ‘dankjewel’ moeten zeggen als ze een snoepje krijgen of als iemand ze hun stok aangeeft die ze hebben laten vallen, ik laat zien welke sporen bij welke dieren horen, leg uit dat ze hun handen moeten wassen na het plassen, leer ze Duits, Engels of Nederlands, trek ski’s aan en uit, snijd schnitzels, poets neuzen, veeg billen af, kleed kinderen aan, smeer gezichten in met zonnebrandcrème, leer ze liedjes, los ruzies op, troost. Maar waar ligt de grens? Jill doet met een paar glazen die op tafel staan tijdens het middageten seksende mensen na onder luid commentaar, terwijl de andere kinderen met ogen zo groot als schoteltjes toekijken en me vragen wat dat is, seks. Moet ik dan seksuele voorlichting geven? Waar houdt mijn taak als opvoeder op? Ik ben zelf nog een kind! Ik heb niet het geduld om de hele tijd het geharrewar aan te horen over wie er achter me skiet en het irriteert me als ik zie dat een kind de hele week zijn best doet om bij mij in de lift te komen. Ik vind het ook fantastisch om door Bibo land te skiën en ik kan mijn gezicht niet in een plooi houden als iemand valt. Ik moet kokhalsen van andermans snot en ik vind het ook niet leuk als het koud is! Maar jongens, dit maakt het ook fantastisch. Terwijl ik streng optreedt tegen Phil die Andras een bloedneus slaat, kan ik daar ´s avonds hard om lachen met Michelle. En net als ik mijn geduld verlies zegt iemand uit mijn groepje weer iets grappigs, waardoor we allemaal in een deuk liggen. Ik geniet van mijn voorbeeldrol voor de kids en ik vind het geweldig om te leren hoe ik ze zowel kan vermaken als ze iets bij kan brengen.
Vorige week vrijdag kwamen de boyssss terug. Ellen, Bram en Jochem weer present en daarmee ook mijn hang-out. Het is echt ongelofelijk hoe klein mijn leefwereld is, zelfs in een andere kamer in hetzelfde hotel (aan de overkant van de gang) zijn, is heeeerlijk! Afgelopen woensdag was Mental Theo hier, ge-no-ten. Ik bedoel ik hou echt niet van hardcore, maar even géén après-ski muziek! De gezichten van onze Oostenrijkse collega’s waren ook goud waard: ‘Dansen Nederlanders normaal altijd zo?’
Op zondag stond ik een beetje brakjes op Kinderland. Ik kreeg de ‘grotere’ kids (4-5 jaar) en had een hele leuke groep! Popje van de week was Phil. Altijd vrolijk, echt altijd! Hij had een mooie bril met glazen als jampotten onder zijn skibril en viel de hele tijd om. Als ik hem dan hielp met opstaan viel hij meestal gelijk naar de andere kant omdat hij totaal geen spanning op zijn spieren had. Hierdoor werd hij al snel omgedoopt tot meneer Kauwgom. Dus elke ochtend zei ik ‘Hallo Mister Kauwgummi!’ en dan zei Phil: ‘Schon wieder Mister Kauwgummi?!?!’ Het was echt een dropje. Hij had ook permanent een snotneus en hij begon al met snuiten zodra hij een zakdoekje zag, hij had nog niet begrepen dat die dan eerst bij zijn neus moet zijn. Op dinsdag ben ik samen met Jochem gepromoveerd naar de touwlift en gingen we bochten leren! Op donderdag na de skirennen ben ik de piste op gegaan met mijn groepje. Het was echt mega leuk want alle ouders waren er ook bij en ik was zo trots op mijn kleine grote kinderen die nu echt konden skiën, ik was even een moedertje. Op vrijdag heb ik als een gek ge-aprèsskied en ik was om half 8 zo kapot dat ik in bed ben gaan liggen. Daar werd ik de volgende dag om half 9 weer fris en fruitig wakker, dat is me nog nooit gebeurd op zaterdag. Ik had een hele dag en ik kon zoooooooo veel gaan doen. Wat heb ik gedaan: niks. Alleen maar binnen gezeten en films gekeken, moet kunnen.
Afgelopen zondag kreeg ik een nieuw groepje met HOLLANDERSSS. Want die zijn er, met velen! Overal om me heen hoor ik flarden van Nederlandse gesprekken en 80% van de kinderen in de skischool zijn Nederlands. Ik begon met twee meisjes en in de middag werd er een beetje heen en weer geschoven waardoor ik een groepje van 7 Nederlanders had, geweldig! Op maandag kwamen daar twee Duitsers en een Amerikaan bij waardoor ik mijn les dus in drie talen moest geven. Lachen, maar vermoeiend. Want ik vertel het in het Nederlands, dan iets korter in het Duits en de Amerikaan moest het met steekwoorden doen. Vervolgens vroegen de Nederlanders weer wat ik in het Duits en het Engels had gezegd, omdat ze bang waren dat ze iets niet mee kregen.
Dan hebben we nog Fritz. Een 5-jarig Duits-sprekend jongetje. Nouja, Duits-sprekend.. Ik versta er niks van. Wat een dromertje zeg, ongelofelijk. Zijn skietjes zijn ontzettend kort en als we op vlakke stukken gaan kan hij ons absoluut niet bijhouden, als ik dan op hem wacht zie ik hem gewoon zijn eigen plan trekken en bijna een andere afdaling nemen. Ik vraag me soms af of hij mij (en de groep) überhaupt wel herkent. Het is echt net een goudvis die na 3 seconden alweer vergeten is waar hij mee bezig was. Op de tweede dag verloor hij zijn stok uit de lift, nou het was echt net alsof hij zijn been verloren was. Geschreeuw en gekrijs en we moesten en zouden die stok gaan zoeken. Uiteindelijk heb ik hem tussen mijn benen genomen omdat hij anders gewoon weg skiede in de richting van waar hij dacht dat de stok lag.
Gister ben ik voor het eerst met mijn groepje naar de gondel gegaan, echt heel erg leuk. Ze hadden het allemaal nog nooit gedaan, dus ze hadden er ontzettend veel zin in en vonden het heel cool toen ze er eindelijk in zaten. Vandaag heb ik met een soort van wind-cape geskied met ze, ook heel leuk. Plus mooi weer, we lopen allemaal met (half)bruine koppies rond in de skischool. Wat een leven.

Liefs!