Een echt Flugzeug

Liebe Leute,

Op 5 januari begon ik met nieuwe kids aan een nieuwe week! Zondag vind ik de minst leuke dag omdat je de kinderen nog helemaal niet kent. Hierdoor weet je nog niet precies hoe je ze kan entertainen (verkennen dus) en het levert enorm veel stress op omdat je ze ook nog helemaal niet herkent. Ik had negen lieverdjes die per se om 10 voor 12 Bibo Bär strecke wilden fahren. Dikke prima, ze kenden allemaal het gebied al. Nadat ik ze gesommeerd had om onderaan bij Bibo Bär te WARTEN, fahrden ze los. Ik ski als skileraar altijd het liefst achteraan op Bibo Bär, zodat ik dan overzicht heb over de kids en ze op kan rapen als ze op hun plaat gaan. Eén jongentje gleed onderuit en het duurde even voordat hij weer opstond. Toen ik onderaan kwam stonden er vier kinderen. Ja, vier. 9 - 4 = 5. Vijf kinderen verloren. Ik moet zeggen dat ik in Obertauern toch wel het gevoel had dat ik was ontstresst, toen schoot mijn cortisol gehalte opeens naar heel hoog. Mijn god, ik kon wel huilen. Om 12 uur kwamen de ouders hun kinderen ophalen, dus ik moest tegelijkertijd vier kinderen afzetten en vijf kinderen gaan zoeken. Gelukkig waren bij de verzamelplaats twee kids gestrand, nog drie te gaan. Ik heb mijn kids onder toezicht gebracht van (/gedumpt bij) een andere leraar en ben verder gaan skiën. Tot mijn groooote vreugd kwam ik de drie deugnieten tegen op Kinderland, waar ze hun skietjes al hadden uitgedaan en met grote ogen keken naar de overspannen ski juf met stoom uit haar oren. 'NIE WEGFAHREN!!' Deze dag werd de toon gezet voor de rest van de week, mega ontzettend ongehoorzame kinderen. Ze wisten allemaal prima wat ze moesten doen, maar vertikten de uitvoering er van. En ze vonden dat ze eigenlijk zelf ook best wel alleen mochten skiën. Slecht voor mijn hart deze week, maar gelukkig zijn ze allemaal elke dag heelhuids afgeleverd bij hun ouders en heb ik ook wel weer heel veel lol getrapt met ze. Op maandag 6 januari ging Ellen nachtskiën terwijl Michelle en ik ons vergaapten aan de dokters in Grey's Anatomy (naturlich auf Deutsch). Toen ik nietsvermoedend na een douche in een handdoekje mijn kamer binnenstapte, stond Tomas daar opeens. 'Ellen heeft iets met zijn arm.' Na een snelle aankleedsessie ging ik Zimmer 2 binnen, waar Ellen beteuterd met een arm in zijn mitella op zijn bed zat. Volgens de dokter had hij zijn schouderbanden afgescheurd en de volgende dag moest hij naar het ziekenhuis. Zo gezegd, zo gedaan, op dinsdag gingen we met zijn drieën (afgezet door Rene en Anna) naar het ziekenhuis in Radstadt. Michelle en ik waren ontzettend melig van moeheid na een hele dag werken, Ellen was iets minder blij. Hij kreeg te horen dat hij geopereerd zou moeten worden en uiteindelijk is hij op donderdag vertrokken om op vrijdag in Nederland geopereerd te worden. Gelukkig bleek het in Nederland toch mee te vallen en mogen we Ellen weer knuffelen vanaf half februari. Van de drie musketiers zijn we nu dus omgedoopt tot Jut en Jul. Want waar Michelle gaat, ga ik, en andersom! We hebben echt hele leuke momenten met elkaar en zijn dikke maatjes geworden.
Donderdag moest ik meehelpen met het opbouwen van de skirennen. Ik voelde me echt suuuuuuper cool toen ik met stangen en al de lift in stapte, hoe skileraar wil je het hebben. De kids waren weer lekker gespannen die dag, maar ze gingen hartstikke goed! Na de Siegerehrung zijn Michelle en ik ons snel gaan afmelden in de skischool om vervolgens met de laatste lift naar boven te gaan om Martina's Geburtstag te vieren in de Edelweissalm. Na wat biertjes hebben we een paar abfahrten gemaakt (want er was nachtskiën) en toen na een dönertje beneden weer de kroeg in gedoken. Na wat pasjes in de Lürzer ben ik snel gaan douchen om weer verder te partyen in de Grüber. In lange tijd weer laat (vroeg voor Nederlandse begrippen) naar bed gegaan, maar dat was het sowieso waard. In die kroegen ontmoet je zoveel nieuwe mensen omdat iedereen of op vakantie is, of seizoenswerker is. Met die mensen heb je dan één of twee leuke avonden en daarna gaan ze dan weer naar huis. Dit lijkt misschien wat eenzaam, maar ik vind het wel leuk om zulke (heel erg kortstondige) relaties op te bouwen, even wat oppervlakkigheid na 3 jaar diepgang tijdens mijn studie.
Op vrijdag zat ik in de lift met Niclas op weg naar de Geisterbahn en hij was echt ontzettend stil, wat niet vaak gebeurde. Toen ik hem vroeg wat los was, antwoordde hij dat er helemaal niks aan de hand was. Na 1 minuut vroeg hij me: 'Roooooooooooos, wann zum beispiel Jemand etwas aufbaut und da dann Leute arbeiten gehen, dan ist er der Chef und zahlt die Leute. Aber wer zahlt dan der Chef?' Ja tja, hoe leg je dit in het Duits uit aan een kind van 6? Ik heb maar wat verteld over de Chef van de Skischule die betaalt krijgt door de gasten, maar geloof dat Niclas niet helemaal tevreden was met mijn antwoord. Toch wel handig om dat Duits een béétje onder de knie te hebben. Op zaterdag gingen Michelle en ik skiën (lees: chillen in het zonnetje na 2 uur op de piste) en zaten we met twee Duits sprekende jongens in de gondel. Na 2 minuten begonnen die dudes over ons te praten, blijkbaar in de veronderstelling dat wij het niet konden verstaan (ze dachten dat we Deens waren). Momentje van de dag was wel dat we uitstapten, nog even achterom keken en zeiden 'Wir verstehen auch Deutsch...'. Na ons chocolademelk momentje zijn we naar de Edelweissalm geskied waar het weer áfgeladen was, je komt binnen lopen om half 5 's middags en het lijkt net alsof je in een nachtclub bent beland waar het minstens 2 uur 's nachts is. Mannen in blote basten en overal alcohol. We wilden toch wel redelijk verstandig doen aangezien we zondag weer vroeg op moesten staan en tegen ons zin in zijn we vroeg in bed gaan liggen.
Hadden we net zo goed niet kunnen doen aangezien maandagochtend Bettina binnen kwam met de mededeling dat die 'zwei Holländische Mädchen heute keine Arbeit hatten' en waarschijnlijk de rest van de week ook niet. Dussssss hebben we een snowboard gehuurd bij de skiworld en zijn we met Rene's les mee gaan doen. Ik snap nu opeens dat mensen die voor het eerst op ski's staan het zo moeilijk vinden, aangezien ik snowboarden ook echt best wel een beetje eng vond aan het begin. Maaaaaarrrrr na 2 uur ben ik een piste af gekomen (weliswaar heel hard knijpend in de handen van Rene onder de woorden 'niet loslaten asjeblieeeft!'). 's Middags besloten we om maar naar Nederland te gaan, aangezien we toch niks te doen hadden in Obertauern en onze geliefde vrienden en familie ook wel even gedag wilden zeggen. We hebben een vlucht geboekt voor zondagavond en om 23 uur landden we op schiphol. Het angstzweet brak ons wel een beetje uit en we zaten elkaar op te fokken met de woorden of we 'niet beter in Obertauern hadden kunnen blijven'. Maar mennnnnnnn wat is het hier weer leuk! Wel echt heel raar om weer terug te zijn aangezien het leven weer heel anders is dan in Oostenrijk, daardoor lijkt het net alsof ik nooit ben weg geweest. En na een week in Nederland merk ik wel dat het zorgeloze bestaan dat ik heb in Obertauern hier helaas niet kan voortduren. Ik ben blij dat ik volgende week weer terug ga, dan kan ik nog even ontstressen en proberen de 'nieuwe Roos' met wat minder zorgen mee te nemen naar Nederland. Ik heb een heel erg leuke week gehad met koffie-, thee-, lunch-, eet- en andere-momenten-van-de-dag-dates en ik vind het super leuk om nog een paar dagen te blijven, maar heb ook echt heuuul veel zin om wieder zurück te gaan naar het land van de Wiener Schnitzels mit Pommes, Gummibären, lachstuipen, buitenlucht, chocolademelk, halve liters, Willi's, après-ski hitjes en niet te vergeten: mijn lieve vrienden uit Obertauern.

Tot snel!